Na titantronie zostało wyemitowane krótkie promo, którego treść w żaden sposób nie kojarzyła się z jakimkolwiek zawodnikiem federacji. Po chwili, przy akompaniamencie "Shoot for the Stars" na rampę wybiega młody chłopak. Uśmiechnięty od ucha, do ucha młodzieniec przebiegł w szerz rampy, po czym z uniesionymi ku górze kciukami ruszył w stronę stolika komentatorskiego, gdzie dobywając mikrofon skierował się już wprost do ringu.

Bo Dallas: Nazywam się Bo Dallas! I jestem dowodem na to że marzenia się spełniają... Obecność na RAW to samiuśki szczyt moich marzeń. W wspinaczce na ten szczyt, dowiedziałem się że nie wygrywamy z górą, na której wierzchołek chcemy się dostać. Zwyciężamy z własnymi słabościami i lękami... Wygrywamy samym sobą. Jeff potrzeba Ci snu i zapewne prysznica ale... All you have to do is BO-lieve

Po wypowiedzeniu tych słów, Bo przekazał mikrofon technicznemu i ustawiając się w narożniku wyczekiwał rozpoczęcia pojedynku.

Wchodząc do ringowego kwadratu kierowałem się jedną myślą, cały świat jest zaślepiony pędzi ku pokrzepieniu swoich najskrytszych pragnień. Nikt nie zważał na to że ganiając się za upragnioną fortuną, tracił najlepsze lata życia, tym samym świadomie gubił najważniejszą rzecz, własną godność. Mijałem mnóstwo ludzi, którzy dla pieniędzy nie cofną się przed niczym, pokazują ze tak naprawdę nie liczy się dla nich nic jak pełny portfel. Dlatego za każdym razem gdy pojawiałem się w ringu, starałem się nie zgubić uśmiechu, którym zwalczałem złe myśli. Nie robiłem tego ku pokrzepieniu serc, ale by pokazać wszystkim ze w pogoni za dobytkiem stracili szczęście, a to własnie szczęście połączone z determinacją pozwala stać nam się najlepszymi w tym co robimy.

Jeff w pogoni za własnymi marzeniami stałeś się tylko skorupą pozbawioną emocji i własnej woli, stałeś się chwastem, którego trzeba wyplewić - BO-lieve. Wykrzyczałem i od razu rzuciłem się na zszokowanego przeciwnika, brutalnym wejściem z kolanka ustawiłem go w pozycji zgiętej, po czym kolejny raz wchodziłem kolanem w przeponę. Witaj w moim świecie, świecie bez skazy. Chwyciwszy go za głowę, momentalnie uniosłem i przerzuciłem przez siebie szybkim Snap Suplexem. Jedyne co czułem widząc zbierającego się z maty przeciwnika to ulga, którą mogłem się cieszyć jeszcze bardziej widząc iż każde moje starannie zaplanowane zagranie działa. Uśmiechnięty przeszedłem do kolejnej akcji, podnoszący się Hardyz, nawet nie zdążył zareagować gdy jego twarz przywitała się z moim butem (Running big boot). Czyż świat nie jest piękny, gdy kolejny zarażony negatywną energią powoli przestaje istnieć. Na tym polega selekcja naturalna, wszystko co każdy z zebranych na arenie ludzi musi zrobić, to uwierzyć w BO! Widząc absencje Jeffa, przykląkłem na jedno kolano i obmyślałem nad kolejne zagrania na dalszą część pojedynku!

Moje życie przemykało mi przez palce, a ja nic nie mogłem z tym zrobić, jedynym słusznym rozwiązaniem było podniesienie się z kolan i ustanowienie nowego postanowienia, z którym dumnie bym dążył do upragnionego celu. Moje spotkanie z Jeffem można było porównać do Tytanika i lodowej góry, wyglądałem przy nim marnie, jednak coś co wyróżniało mnie z grupy, to poczucie własnej wartości oraz niesamowity uśmiech stawiały mnie na równi z przeciwnikiem.

Jeff nieważne co by się działo musisz uwierzyć w siebie, musisz stawić czoła swoim lękom, musisz uwierzyć w BO! Wykrzyczałem do podnoszącego się Jeffa, po czym od razu chwyciłem go za ramie i podcinając wykonałem Russian Legsweep. Tym razem na zwykłem poniżeniu przeciwnika się nie skończyło, dosiadając go lewą ręką złapałem włosy rywala, drugą silnymi punchami zmywałem farbę z twarzy, lekko oszołomiony Jeff bezapelacyjnie poddawał się kolejnym uderzeniom. Sędzia w końcu musiał interweniować, odciągając mnie sprawdził stan Hardego. Publiczności strasznie nie podobało się to że mimo tylu wad, nadal się uśmiechałem. Momentalnie odwróciwszy się doskoczyłem do rywala i zacząłem go okładać, po kilku ostrzeżeniach sędziego, zaprzestałem na chwilę, popatrzyłem się w stronę publiczności, a na mojej twarzy znów pojawił się szarmancki uśmieszek. By ośmieszyć przeciwnika stanąłem na rękach i robiąc kilka kroków po ringu zatrzymałem się przed Hardym i z premedytacją spadłem na jego głowę wbijając w nią swe kolano (Handstand Knee Drop). Jeffery momentalnie złapał się za twarz i usiadł, ustawiając się tym samym w dogodnej dla mnie pozycji, odbiłem się od lin i wbiłem się prosto w niego efektywnym Missile Dropkickiem. BO-LIEVE

Głowa momentalnie spotkała się z matą, stanąwszy nad truchłem rywala doszedłem do wniosku że pora to zakończyć powolnymi ruchami, ale jednak pomagałem podnieść się Jeffowi. Doskonale zmotywowany podczas debiutu, nie mogłem pozwolić na jakieś niepowodzenie, wszystko szło doskonale. Chwyciłem rywala za szyje i podciąłem go wbijając w matę ponownie jego głowę efektywnym STO. Nadszedł czas, powoli kończyć przedstawienie, zapiąłem na środku ringu Sleeper Hold with BodyScissors.

Nie lubie tej dźwigni, tap out