Po energicznym wejściu do ringu, stanąłem na środku maty z pyszałkowatym uśmiechem na twarzy. Nie zdążyło upłynąć nawet kilka sekund, a już wymownym gestem wzywałem technicznego z mikrofonem. Lekceważąco pośpieszałem mozolnego chłopaka, który potykał się o własne nogi. W momencie, kiedy ten młody człowiek wręczał mi dany przedmiot uśmiechnąłem się od ucha do ucha. Po czym machnąłem dłonią jak na zwykłego owada, nakazując mu opuszczenie kwadratowego pierścienia. Ten w popłochu uciekł nawet nie oglądał się za siebie. Przed rozpoczęciem swego monolog złapałem kilka głębszych wdechów. WRÓCIŁEM, WRÓCIŁEM, WRÓCIŁEM, WRÓCIŁEM, powtarzając te słowa, krążyłem w kółko wymachując przy tym oboma dłońmi. Pewnie myślicie że jestem tu dla was, bądź dla tej żałosnej organizacji, która niebawem zostanie zrównana z ziemią. Odsuwając mikrofon od ust ironicznie spojrzałem na rozwścieczoną widownie. Gdyby to ode mnie zależało to World Wrestling Entertainment, zostałoby wymazane z historii Stanów Zjednoczonych za te wszystkie przekręty. Kilkakrotnie  kiwnąłem głową przyznając sobie racje, mimo głośnego buczenia ze strony fanów oraz wyzwisk kierowanych w moim kierunku. Wiem, wiem, że nie możecie się już doczekać chwili, w której zedrę z siebie tę koszulkę i złoję komuś tyłek jak nigdy dotąd. Muszę przyznać, że byłem solidnie zaskoczony, tym że te tępaki z biura wyznaczyły mi walkę na tak istotnej gali jak 100 RAW & Smackdown SuperShow, z wrażenia dwukrotnie przetarłem oczy. A kiedy spostrzegłem że to Open Challenge, mało nie spadłem z fotela na którym siedziałem. Spuściłem wzrok w dół podrapałem się wolną dłonią po nosi, a następnie podszedłem do jednego czterech narożników, spokojnie sobie na nim przysiadłem. Czyżby Vince McMahon, w końcu dostrzegł mój ogromny talent, nie, nie, to jest na pewno jakiś kolejny banalny pomysł na wypromowanie swojej ulubionej gwiazdki. No ale jeśli on tak chce to niech tak będzie, przyjmuje jego wyzwanie, a tym samym wyzywam wszystkich nieudaczników z zaplecza siedzących w swoich szatniach. No zapraszam dajcie mi tu jakąś łamaga od tego starego przekupnego dziada. Po tych słowach na arenie nie można było nic usłyszeć poza bardzo głośnym buczeniem.