Don't you see the writing on the wall ?
Your in way over your head
You're gonna drown in the things that you said.

Time has come and gone for words.
A thousand threats I've heard before.
But words are cheap, but lies are big to take.

Time has come and gone for words.
A thousand threats I've heard before.
And all your words are too big to take.

Ciszę na arenie rozbrzmiała muzyka, która wprawiła fanów w niespotykanie wielką owację. Wraz z początkiem słów na arenie pojawił się "Charyzmatyczny Enigma" Jeff Hardy! Fani nie mogli przestać wykrzykiwać jego imienia, bowiem jest bez wątpienia to ich ulubieniec. Wszyscy fani WWE nie posiadali się z radości widząc Jeffrey'a ponownie w ringu.



Po charakterystycznym dla siebie tańcu oraz pokazie fajerwerków ruszył w stronę ringu, aby przywitać się ze swoimi licznie zgromadzonymi fanami.



Będąc w pobliżu ringu spiker zaczął zapowiadać zbliżającego się do kwadratowego pierścienia Jeffrey'a:

- And his opponent from Charlotte, North Carolina, weighning 216 pounds... The Charismatic Enigma - Jeff Hardy!

Na koniec Hardy wskoczył do ringu, a konkretniej mówiąc to na narożnik, aby raz jeszcze pozdrowić wszystkich swoich fanów, po czym spokojnie zszedł na matę i zaczął ostatnią rozgrzewkę przed zbliżającym się starciem.

Pieniądze, jaki by ten świat był, gdyby nie one? Bez nich nie miałbym nic. A tak? Zawsze mam ich wystarczająco dużo na wszystko, czego tylko zapragnę i jeszcze więcej. Mój ojciec, zawsze powtarzał mi, że w życiu ciągle będą miał pod górkę. Chciałbym, aby wiedział, że tak nie jest. Banknoty które posiadam, zrobią za mnie wszystko. Jeden telefon, a ta federacja będzie pod moim władaniem. Dzisiejsze wydanie Raw, w pełni się jeszcze nie rozpoczęło, jednak wszystkie siedzące miejsca zostały zajęte. Oznaczało to, że ten komplet ludzi przyszedł tu, by podziwiać jednego z najwspanialszych i najbogatszych zawodników - mnie. Stałem w swoim narożniku rozgrzewając nadgarstki, gdy momentalnie po hali rozniósł się metaliczny dźwięk tłuczonej stali, wypełniający najcichsze zakątki areny. Sygnał ten oznaczał, iż właśnie rozpoczął się pojedynek dwóch gladiatorów, którzy za wszelką cenę postarają się wyjść zwycięsko z tego starcia. Spoglądałem w stronę Jeffa, wyglądał przerażająco, jednak nie bałem się go, gdyż wiedziałem, że jest to "pewnego rodzaju maska" ukrywająca jego prawdziwą twarz, była on przecież pełna lęku... Krążyłem po ringu, gdy naglę usłyszałem "DiBiase Sucks!" z ust tego biednego tchórza. Nie mogłem tego znieść, nienawidzę bowiem, kiedy ktoś obraża moją rodzinę, dzięki której tak naprawdę osiągnąłem wszystko. Pełen złości ruszyłem w kierunku Hardy'ego, wymierzając w jego twarz całą serię Punchów, po czym chwyciłem go za rękę i wysłałem w stronę lin (Irish Whip). Kiedy był dość blisko mnie, uniosłem nogę, na którą mocno się nadział (Big Boot). Adwersarz niczym kłoda upadł na matę, przez co na mojej twarzy zawitał szeroki uśmiech, prawie taki sam, jak na widok zielonych papierków - dolarów. Jeffrey leżał na deskach, zwijając się z bólu mamrotał coś pod nosem. Po chwili ujrzałem go powstającego, był to idealny moment do zaaplikowania mu kolejnej akcji. Konkurent klęczał, oplotłem go rękoma i przerzuciłem nad sobą, tym samym wykonujący potężny Suplex. Szybko rzuciłem się do pinu, sędzią doliczył zaledwie do dwóch. Nie dowierzając, spojrzałem w stronę arbitra, który wzruszył jedynie ramionami.

Ostatnio edytowany przez Barni (2015-07-21 18:13:36)

Kurcze... szkoda, że nie poczułem Jeffa w poście, bo słownictwo i konstrukcje zdań masz lepszą. Post nie był zły, ale zabrakło mi gimmicku Jeffa. A to niestety spory minus. Poprawnie gramatycznie o ortograficznie, a ja to bardzo lubię i doceniam. Fajnie, że dałeś przemyślenia z poprzedniego RAW, to też jest mile widziane, bo wzbogaca posta. Jednak Barni oddał gimmick w swoim poście i to przeważyło na jego korzyść. Znalazło się u niego kilka błędów interpunkcyjnych, ale było ich mało, dlatego też nie zaważyły na wyniku. Oczywiście dalej leci Barni i jego Ted. Pamiętajcie, że gimmick jest bardzo ważny i nie wolno go pominąć.

dalej brudasie

Udane. Atakuj dalej.

Początek nie był dla mnie wyrwany z krainy marzeń. Znów popełniłem jakiś błąd, co pozwoliło temu cwaniakowi przejąć stery w tej walce. To jest chyba odpowiedni moment, abym mógł coś zrobić. Zauważyłem, że zamierza mnie zaatakować dwoma stopami na raz. To jest ta chwila. Gdy przymierzał się już do lądowania po prostu się odturlałem, a gdy Ted dotknął stopami maty uderzyłem go ręką pod kolano, aby spowodować jego upadek. Nic wyszukanego, a jakie skuteczne.

Jeden prosty błąd i ten, dla którego pieniądze są całym światem leży teraz na macie i zapewne zadaje sobie pytanie "jak do tego doszło?". Póki co na dobrą sprawę jeszcze nic mu nie zrobiłem, dlatego zebrałem się szybko z maty i "dosiadłem" oponenta, aby zaserwować serię Punch'y na jego czaszkę. Teraz wreszcie mogę powiedzieć, że Ted coś zainkasował. Jednocześnie ze zmianą strony trzymającej inicjatywę w tym starciu zmienia się również reakcja publiczności, która momentalnie się zerwała widząc, że teraz to ja przejmuję stery tej walki i mknę do przodu, po zwycięstwo. Oczywiście nie mogę nie doceniać rywala, bowiem pokazał on już dzisiaj, że potrafi być na prawdę groźny. Nie tracąc czasu wymierzyłem jeszcze Stomp na brzuch Dibiase'go, aby po kilku sekundach zaaplikować mu widowiskowy Standing Moonsault. Teraz już nikt nie będzie miał wątpliwości, kto na tą chwilę jest stroną dominującą w tym ringu. Korzystając z okazji nie wstałem od razu, tylko poczekałem, aż arbiter zacznie odliczać rywala. Jak można się było domyśleć, była to złudna nadzieja, bowiem sędzia doliczył zaledwie do jednego. Nie szkodzi, moje marzenia nie runą jak World Trade Center i będę dalej mknął mym okrętem w drodze do tryumfu. W tym też celu podniosłem mojego przeciwnika i posłałem na liny, aby kilka sekund później zaatakować go Clothesline'm. Tradycyjna akcja nie zadająca zbyt wielu obrażeń, no ale... To jest wrestling, tutaj liczy się każdy krok. Nie mogłem pozwolić, aby ten zakompleksiony milioner odpoczywał sobie zbyt długo, dlatego też chwyciłem go do DDT Clutch'u i podniosłem właśnie za głowę. Ta poza nie była zbędna, bowiem po krótkim tauncie w postaci podniesienia lewej ręki wbiłem go czaszką w matę za pomocą Snap DDT. Myślę, że to zatrzyma Ted'a na jakiś czas. Szkoda, że nie jest on Ted'em, jakiego znamy z kina. Miły, zboczony miś, który tylko czeka na okazję, aby zaliczyć. Z Dibiase'm jest zupełnie odwrotnie. Nie jest miły i zależy mu na czymś innym, niż zaliczaniu, jednak za względu na wczesną porę pozwolę sobie nie pisać, na czym. Tak czy inaczej szybko wróciłem myślami do ringu, gdzie to toczy się moja piąta walka. Ted Dibiase, wielki milioner teraz czołga się po macie próbując w jakikolwiek sposób wstać, to dość żałosny widok. Gdyby to nie było oficjalne starcie zapewne bym mu pomógł, a tak? Jestem zmuszony zrobić wszystko, aby nie był on w stanie wstać. Dlatego też podniosłem go raz jeszcze na nogi i wykonałem Irish Whip tyle tylko, że tym razem do narożnika. Starałem się zrobić to na tyle mocno, aby Ted tam upadł i siedział oparty o ochraniacze. Gdy mi się to udało, podszedłem spokojnie i jednak podniosłem na nogi jednocześnie opierając o narożnik. Jednak w moim wcześniejszym planie było coś nie tak i to po prostu by mi się nie udało, gdyby Ted był aż tak nisko. Reasumując, chwyciłem rękoma jego nadgarstki i podskoczyłem delikatnie, aby "wbić" się stopami w jego brzuch, następnie upadłem na plecy, a nogami wysłałem Ted'a na środek ringu - Monkey Flip. Kolejna, bardzo widowiskowa akcja zaaplikowana. Podniosłem się nieco obolały z maty i korzystając z okazji wszedłem na drugą linę, aby zagrzać publiczność, do dalszego dopingowania.